Τσίπρας: Αν δεν αλλάξουμε πορεία, θα ξαναπέσουμε σε τοίχο – Ανάγκη σύγκρουσης με τα μεγάλα συμφέροντα

Σε ένα κατάμεστο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά με σύσσωμο τον ΣΥΡΙΖΑ να δίνει το «παρών» έγινε η εκδήλωση του Ινστιτούτου Αλέξης Τσίπρας για την ακρίβεια με τον πρώην πρωθυπουργό να κάνει την καταληκτική ομιλία.

Ο Αλέξης Τσίπρας υποστήριξε ότι «αν δεν αλλάξουμε πορεία, θα ξαναπέσουμε σε τοίχο και μάλιστα συντομότερα από όσο ίσως πιστεύουμε» και πρόσθεσε πως «χωρίς αλλαγή πορείας τώρα θα διολισθίσουμε σύντομα ακόμα περισσότερο στο περιθώριο της Ευρώπης». Κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι «πανηγυρίζει για την οικονομία αλλά το 80% των πολιτών δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα» και πως «οι αριθμοί ευημερούν αλλά η πραγματικότητα τους διαψεύδει».

Στο επίκεντρο της εκδήλωσης βρέθηκαν η αντιμετώπιση της ακρίβειας, οι προκλήσεις και οι προοπτικές της ελληνικής οικονομίας και στις πρώτες σειρές των βρέθηκαν ο επικεφαλής της ΚΟ Νίκος Παππάς, οι υποψήφιοι πρόεδροι Σωκράτης Φάμελλος, Νικόλας Φαραντούρης, Απόστολος Γκλέτσος, η Όλγα Γεροβασίλη, ο Δ. Τεμπονέρας, ο Κ. Ζαχαριάδης, ο Γ. Δραγασάκης, ο Γιώργος Βασιλειάδης, αλλά και η γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ, Ράνια Σβίγκου.

«Παρά τις σκληρές θυσίες των Ελλήνων πολιτών την περασμένη δεκαετία, φαίνεται ότι η χώρα μας προσομοιάζει με βαλκανική χώρα. Είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να εμπεδωθεί στη συνείδηση πως αυτά είναι τα όριά της. Ο κίνδυνος της χαμηλής αυτοπεποίθησης, της παραίτησης. Το μεγάλο εθνικό θέμα που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι πώς θα αποτρέψουμε την πορεία απόκλισης», ανέφερε ο κ. Τσίπρας προσθέτοντας πως «το νεοφιλελεύθερο μοντέλο δεν μπορεί να λειτουργήσει σε περιόδους κρίσεων. Ούτως ή άλλως ήταν αποτυχημένο θα πω εγώ. Είναι απολύτως ανεπαρκές μοντέλο», υπογράμμισε ο Αλέξης Τσίπρας.

Ο πρώην πρωθυπουργός αναφέρθηκε στο μεγάλο εθνικό θέμα που όπως τόνισε είναι η αναστροφή στην πορεία φτωχοποίησης και απόκλισης με μια οικονομία που βασίζεται μόνο στον τουρισμό και το real estate. Ο νέος εθνικός στόχος – αντίστοιχος της ένταξης στην ΕΟΚ το ’70 και ’80, της ένταξης στην ευρωζώνη το ’90 και της εξόδου από την κρίση το ’10 πρέπει να είναι «η επιτάχυνση της σύγκλισης με όρους κοινωνικής συνοχής και δικαιοσύνης, με όρους συμπερίληψης των λαϊκών στρωμάτων που έβαλαν πλάτη για να μείνει η χώρα όρθια».

Παράλληλα αναφέρθηκε σε τέσσερις δρόμους παρεμβάσεων και αλλαγών:

* Ανάπτυξη μεσοπρόθεσμη, με τρόπο διατηρήσιμο – η αναγκαία και βασική προϋπόθεση χωρίς την οποία η χώρα θα βρεθεί αντιμέτωπη με υπαρξιακές προκλήσεις.

* Αναδιανομή και δικαιοσύνη – με στήριξη του κοινωνικού κράτους και προστασία της εργασίας – ώστε οι καρποί της ανάπτυξης να διαχέονται στο σύνολο της κοινωνίας,

* Ανθεκτικότητα – για να είναι σε θέση η χώρα να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που θέτει η γεωπολιτική αβεβαιότητα, η κλιματική κρίση καθώς και νέες πιθανές διαταραχές στην παγκόσμια αλυσίδα εφοδιασμού,

* Ασφάλεια – απέναντι στην αυξημένη εγκληματικότητα, αλλά και απέναντι στις επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης, στις δημόσιες υποδομές και συγκοινωνίες, αλλά και στις αλλαγές που φέρνει στη ζωή των ανθρώπων η μετάβαση σε ένα νέο σύνθετο περιβάλλον εργασίας.

Τόνισε επίσης πως kεντρικός ρόλος ενός «στρατηγικού, αναπτυξιακού κράτους», είναι ένα κράτος ευθύνης που να προωθεί προοδευτικές μεταρρυθμίσεις και ριζικές αλλαγές και ότι απέναντι στο επιτελικό κράτος που αποτελεί «μηχανισμό για την αναπαραγωγή πελατειακών σχέσεων, την προστασία ολιγοπωλίων και τη διαχείριση συμφερόντων που φτάνει στο όριο της παρεοκρατίας».

Αναφέρθηκε ειδικότερα στην ανάγκη για βαθιά μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης με σκοπό την ενίσχυση των δυνατοτήτων του κράτους να επιτελέσει τον αναπτυξιακό και κοινωνικό του ρόλο, απέναντι στις πρακτικές του επιτελικού κράτους που ανέθεσε σε ιδιωτικές εταιρείες συμβούλων όλο και περισσότερες κρίσιμες λειτουργίες της διοίκησης.

Ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρθηκε στην ανάγκη να υπάρξει ένα «μεγάλο εθνικό σχέδιο επενδύσεων στο ανθρώπινο κεφάλαιο, στις υποδομές, την πράσινη μετάβαση, στην υγεία ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις οικονομικού μετασχηματισμού, προσέλκυσης κεφαλαίων σε νέες παραγωγικές και όχι υπάρχουσες δραστηριότητες, με στόχο την επίτευξη μεσοπρόθεσμων διατηρήσιμων ρυθμών ανάπτυξης στην περιοχή του 2-2,5% την επόμενη δεκαετία».

Με ορθή και διαφανή αξιοποίηση ευρωπαϊκών πόρων, όπως είπε, σε αντίθεση με τη διαχείριση του Ταμείου Ανάκαμψης που διακρίνεται από αδιαφάνεια, έλλειψη οράματος (τίποτα για στεγαστική πολιτική και 2% για ΕΣΥ) και αποκλεισμό των μικρομεσαίων επιχειρήσεων υπέρ τω μεγάλων εταιρειών. Διεκδίκηση ευκαιριών που ενδεχομένως δημιουργεί Έκθεση Ντράγκι σε ευρωπαϊκό πρόγραμμα επενδύσεων.

Ανέφερε ότι χρειάζεται σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα για να εξασφαλισθεί τόσο ο υγιής ανταγωνισμός, όσο και η μείωση των ανισοτήτων

* με δίκαιη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου και των μεγάλων εισοδημάτων, αντιστροφή του μίγματος έμμεσων/άμεσων φόρων και αντιμετώπιση φοροδιαφυγής,

* με έναν τραπεζικό τομέα που στηρίζει την καινοτομία και την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, αντί να αναπαράγει πελατειακές πρακτικές και να στηρίζει ολιγοπώλια

* με τη δημιουργία εξωχρηματιστηριακής αγοράς ενέργειας όπου οι τιμές θα διαμορφώνονται με βάση διμερή συμβόλαια, όπως γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη και όχι από τέσσερις εταιρείες που ελέγχουν να ανεβάζουν τις τιμές.

* επιπλέον ανάπτυξη ενεργειακών κοινοτήτων που θα μειώσουν αισθητά τις τιμές.

«Η χώρα χρειάζεται άμεσα ένα μεγάλο αναπτυξιακό σοκ, εφάμιλλο των αντίστοιχων της περιόδου Τρικούπη και Βενιζέλου για να μη χάσει οριστικά το τρένο της σύγκλισης. Η υλοποίηση ενός Εθνικού Σχεδίου Ανασυγκρότησης πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα με ορίζοντα το 2030. Ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης με κεντρικό το ρόλο ενός στρατηγικού αναπτυξιακού κράτους. Ενός κράτους Ευθύνης και όχι Διαπλοκής. Με ορθή και διαφανή αξιοποίηση των ευρωπαϊκών πόρων. Με μεταρρυθμίσεις σε κρίσιμους τομείς της δημόσιας διοίκησης, της δικαιοσύνης, της παιδείας και θωράκιση των θεσμών. Με σαφές, πολυετές, ρεαλιστικό, βιώσιμο πλάνο δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων κατά προτεραιότητα στους κρίσιμους τομείς των υποδομών, του ανθρώπινου κεφαλαίου, του Εθνικού Συστήματος Υγείας», είπε.

Συμπλήρωσε ακόμη πως «κανένα σχέδιο μεταρρυθμίσεων και ρήξεων δε θα υλοποιηθεί αν πρώτα δεν εκφράσει και κινητοποιήσει την πλειοψηφία της κοινωνίας μας. Τις δυνάμεις της παραγωγής και της δημιουργίας. Της υγειούς επιχειρηματικότητας που ασφυκτιά μέσα στο πλαίσιο της διαφθοράς. Των νέων επιστημόνων μας, που συνεχίζουν να μεταναστεύουν από τη χώρα. Των σύγχρονων μη προνομιούχων που αρχίζουν σταδιακά να συνειδητοποιούν ότι αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Της μεγάλης πλειοψηφίας που σήμερα δηλώνει ότι δε τα βγάζει πέρα. Και που αργά ή γρήγορα θα απαιτήσει και θα αποκτήσει τη πολιτική εκπροσώπηση που της αξίζει».