By 
Η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου είναι μία. Η Ελλάδα πολιτισμικά, οικονομικά, γεωπολιτικά, κοινωνικά αλλά και ιστορικά είναι μέρος αυτού που ονομάζουμε Ευρώπη με την πολύ ευρεία του έννοια. Αλλά και πιο συγκεκριμένα είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από το 1981 – επιλογή στρατηγικού χαρακτήρα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Δεν τίθεται κανένα ερώτημα διλληματικού χαρακτήρα.
Από εκεί και πέρα όμως – αφού απαντάμε στα βασικά ερωτήματα με τρόπο καταφατικό και τελεσίδικο – έχουμε υποχρέωση να θέσουμε μια σειρά άλλων ερωτημάτων και να επεξεργαστούμε τις σωστές απαντήσεις.
Το γεγονός ότι η χώρα μας υστερεί σχεδόν σε όλα τα πεδία – οικονομικά, προνοιακά, αναπτυξιακά, ότι υπολειπόμαστε σε αγοραστική δύναμη, σε υποδομές, στη διαχείριση απορριμμάτων, στην προστασία του περιβάλλοντος είναι ζήτημα που πρέπει να μας προβληματίζει. Και ταυτόχρονα είναι ζήτημα που θα έπρεπε να κατέχει κεντρική θέση στο δημόσιο και πολιτικό διάλογο της χώρας έναντι όλων σχεδόν των άλλων.
Οι ανωτέρω διαπιστώσεις δυστυχώς δεν αποτελούν αξιολογικές κρίσεις ούτε υποκειμενικές θέσεις. Επιβεβαιώνονται μέσα από επίσημες στατιστικές της ΕΛΣΤΑΤ, της Eurostat, του ΟΟΣΑ αλλά και πληθώρα μελετών και ερευνών Πανεπιστημίων και άλλων αξιόπιστων φορέων. Η Ελλάδα σε όλες σχεδόν τις λίστες κατάταξης φιγουράρει στις τελευταίες θέσεις, πίσω από χώρες που είτε εισήλθαν στην Ένωση μετά από εμάς, είτε βρίσκονταν αρκετά πίσω μας τις προηγούμενες δεκαετίες και συγκρίνονται ευθέως με τα δικά μας μεγέθη. Το δυστύχημα είναι πως ακόμη και χώρες της ανατολικής Ευρώπης εμφανίζουν δυναμική μεγαλύτερη από εμάς – και όσες δεν μας ξεπερνούν είναι θέμα χρόνου να το κάνουν.
Αυτή είναι μια εξέλιξη που μας οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα πως «κάτι πρέπει να αλλάξουμε». Πως δεν γίνεται να συνεχίζουμε με τις ίδιες συνταγές και να περιμένουμε διαφορετικά αποτελέσματα. Πρέπει να ενεργοποιήσει πολιτικές διεργασίες και μέσα από σημαντικές αλλαγές σε κράτος και οικονομία να προσπαθήσουμε συλλογικά να καλύψουμε το χαμένο έδαφος.
Και εδώ έρχεται η έννοια της Πολιτικής. Πολιτική σε εθνικό αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όσο και αν το δεύτερο μας φαίνεται μακρινό. Το γεγονός ότι η ευρωπαϊκή πολιτική φαίνεται και φαντάζει στον Έλληνα και στον Ευρωπαίο (και πολλές φορές για να είμαστε δίκαιοι, είναι) μια μακρινή υπόθεση που δεν μας απασχολεί και μάλλον δεν μας επηρεάζει, είναι αποτυχία της Ένωσης.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Και εδώ η απάντηση είναι μονολεκτική. Όχι. Οι αποφάσεις και ο πολιτικός ανταγωνισμός δεν εξαντλείται στα εθνικά κοινοβούλια. Τα περισσότερα από όσα καθορίζουν την ζωή μας αποφασίζονται σε υπερεθνικό επίπεδο, τουλάχιστον σε στρατηγικό χαρακτήρα. Το αν η Ένωση θα επενδύσει στον αγροτικό τομέα ή στην έρευνα και πόσο, είναι απόφαση που λαμβάνεται σε ενωσιακά επίπεδα. Το αν η προστασία του περιβάλλοντος είναι στόχος για κάθε κράτος μέλος, αποφασίζεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τις περισσότερες δε φορές, πέρα από τις στρατηγικές αποφασίζεται και ο τρόπος, τα εργαλεία, οι νομοθετικές και διοικητικές παράμετροι που θα μας οδηγήσουν στην επίτευξη αυτών των στόχων. Σίγουρα τα εθνικά κοινοβούλια ως θεσμός που μετρά δεκαετίες ιστορίας αλλά και συγκεντρώνει αποφασιστική ισχύ περιβάλλονται με μεγαλύτερο πολιτικό ενδιαφέρον από τους πολίτες – αν και συνολικά αυτό βαίνει μειούμενο για κάθε μορφή πολιτικής.
Με δυο λόγια αυτό που θέλω να πω είναι πως έχει αξία να αφιερώσουμε λίγο χρόνο από την καθημερινότητά μας για να ενημερωθούμε και να κατανοήσουμε ότι το μέλλον και την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορούμε να την καθορίσουμε εμείς. Ότι τα ευρωπαϊκά κόμματα έχουν διαφορετικές ατζέντες, διαφορετικές προτεραιότητες. Ότι για παράδειγμα ζητήματα κράτους πρόνοιας, ανισοτήτων, κράτους δικαίου και προστασίας του περιβάλλοντος απασχολούν περισσότερο Σοσιαλιστές και Πράσινους παρά το Ε.Λ.Κ. Τέλος, ότι έχει αξία να αξιοποιήσουμε το δικαίωμα της επιλογής πολιτικών που μας δίνεται για να αλλάξουμε ό,τι δεν μας αρέσει.
Η Χριστίνα Αλίρη είναι ελεύθερη επαγγελματίας, Αντιδήμαρχος Dιοικητικής Aναδιάρθρωσης, Oργάνωσης, Hλεκτρονικής Dιακυβέρνησης και Bιβλιοθήκης στο Δήμο Ωραιοκάστρου
Comments