Aπό την εποχή των “αγανακτισμένων” στην εποχή των “απελπισμένων”

Η κοινωνία, είναι (ξανά) στα όριά της. Δικαίως και αδίκως ταυτόχρονα – γιατί σε ό,τι αφορά την κοινωνία, η ευθύνη της συμμετοχής και της ψήφου στις εκλογικές διαδικασίες βαραίνει αποκλειστικά και μόνο τον ψηφοφόρο – και το “φάντασμα” των “κρεμάλων στο Σύνταγμα” πλανάται από πάνω μας

Διανύουμε μια περίοδο διαδοχικών κρίσεων και αποτυχιών από μέρους των τελευταίων κυβερνήσεων να πείσουν τους Έλληνες πως μπορούν να οδηγήσουν την χώρα μπροστά με αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη, με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και όχι το προσωπικό ή το μικροκομματικό όφελος.

Μετά από τις τελευταίες διαδοχικές κυβερνήσεις σε βάθος δεκαετίας, μπορεί κανείς να αντιληφθεί πως επικράτησε η τακτική του “διαίρει και βασίλευε” απέναντι στην λογική της παραγωγής πολιτικής για την κοινωνία. Αδιέξοδες “κοκορομαχίες” στην Βουλή των Ελλήνων, ελεγχόμενα “τηλέ-παράθυρα” από κυβερνήσεις και συμφέροντα, “σκονάκια” και “non papers” που προσβάλλουν την νοημοσύνη μας και ακραία αποτυχία σε ΚΑΘΕ μια μεγάλη κρίση, είτε φυσική καταστροφή με ανυπαρξία “επιτελικού κράτους” , είτε δυστυχήματα όπως το πρόσφατο στα Τέμπη που σκόρπισε την θλίψη και την οργή στο πανελλήνιο, έχουν ήδη διαμορφώσει τις συνθήκες για κοινωνική αναταραχή. Μια κοινωνική αναταραχή που αν δεν προσέξουμε, μπορεί κάλλιστα να εξελιχθεί στο “δικό μας καπιτώλιο”.

Η οργή είναι έκδηλη στις κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες. Με αφορμή την προφανή απόπειρα της κυβέρνησης Μητσοτάκη να επιβάλλει αφήγημα μέσω “παπαγάλων” σε ΜΜΕ, μέχρι την “κωλοτούμπα” της ανάρτησης του Πρωθυπουργού που λίγες ώρες μετά, το “συγγνώμη” έγινε αστυνομική βία στο Σύνταγμα, όλοι προσθέτουν στο βάρος της κυβέρνησης, που όπως φαίνεται καταρρέει και χάνει το στοίχημα των εθνικών εκλογών, και το βάρος της φτωχοποίησης του ελληνικού λαού, της επέλασης της ακρίβειας, της αδυναμίας να δημιουργηθούν πραγματικές συνθήκες ελπίδας και αισιοδοξίας σε αυτόν τον τόπο, σε μια κυβέρνηση με ρεκόρ μετακλητών και απευθείας αναθέσεων, με διαγραφθέντες βουλευτές υπό το βάρος πολιτικών σκανδάλων, έχοντας από πάνω της και το κουκούλωμα της υπόθεσης των υποκλοπών με την πασιφανή υποβάθμιση των θεσμών της χώρας, όλες οι συνθήκες “μυρίζουν” αγανακτισμένους.

Με την διαφορά, πως τότε, υπήρχε άγνοια του κατά πόσο καταστροφική θα ήταν η επέλαση του λαϊκισμού και της πόλωσης , γιατί επικράτησε η διάθεση της τιμωρίας και όχι η διάθεση της αλλαγής πλεύσης. Ο κόσμος τότε, ψήφιζε τιμωρητικά, όχι θετικά. Με ευθύνη όλων εκείνο το διάστημα, επικράτησε η λογική των αισχρών συνθημάτων στις πλατείες, των κρεμάλων, των “όλοι ίδιοι είναι”. Προς γνώση μας, και προς αποφυγήν κάθε “κακού”, η Ελλάδα, οι Έλληνες “πλήρωσαν” το τίμημα της τιμωρητικής ψήφου με ανίκανες διαδοχικά κυβερνήσεις που δεν μπόρεσαν να σταθούν ποτέ, στο ύψος των περιστάσεων, που είδαν το κράτος ως “λάφυρο” και όχι το κράτος ως αρωγό θετικών εξελίξεων για την κοινωνία και την οικονομία. Αυτή την φορά, ας επικρατήσει η αλλαγή, ας επικρατήσει η θετική ψήφος, η ανάγκη για Δημοκρατική Ανατροπή είναι πιο επιτακτική από ποτέ.